Eylül 2011, Ayşe Musal’ın bekarlığa veda gecesinde eğlenen kadınlar; Deniz Yurdakul, Ayşe Musal, İpek Aral.

Bakındım etrafa, bu seninle son fotoğrafımız Deniz. Hatta seni son görüşüm. Sonrasında sen İstanbul’dan Ankara’ya geçtin, telefonla konuştuk, yazıştık pek çok ama bir daha o müzip gülüşünle, zeki bakışlarınla, derin sohbetinle, bitmek bilmeyen enerjinle bir olup akamadık. Ankara’da 80’li yıllarda başlayan arkadaşlığımızın meğerse son kucaklaşarak vedasını o gürültülü gecede yaşamışız.

Yıllar, yollar insanları ayırabilir elbet. 20 Mart sabahı çok erken gelen bir telefonla senin ebedi ayrılığını duyduğumda zamanla birlikte nefesim de durdu. Telefonu kapattım. Oturdum koltuğa sakin. Gözyaşları boşaldı göz pınarlarımdan peşi sıra sonra. Fısıldadım “Ah Güzellik, elveda, yolun açık olsun”

Deniz kanser illetiyle 15 yıl boyunca kahramanca mücadele etti. Sadece kanserle de değil, adaletsiz, haksız, kötü olduğuna inandığı her insan, durum, ortamla da yılmadan klavyesi aracılığıyla çatıştı. İnandıklarının hep peşinden gitti, bir adım geri atmadı. Seven kadar nefret edenlerini de biriktirdi. Oysa ki keşke bütün insanlar bilebilseydi, Deniz hep en bonkör olandı insanlara, hayvanlara, doğaya. Vermeyi en iyi o bilirdi aramızda ama almayı en geç o tecrübe etti. Dengeyi buldu ya, gerisi lafı güzaf olur.

Dünyevi kostümünü bırakarak karıştığın evrenin sonsuzluğu dilerim en eğleneceğin, asla bitmeyecek en büyük partin olur Deniz ve biz de sana katıldığımızda yine kahkahalar içinde güler, dans eder, şarkılar söyleriz.